کاتریونا کمپبل یکی از مقامات برجسته بریتانیا در زمینه هوش مصنوعی در کتابش به نام “طرحی برای زندگی با هوش مصنوعی” گفته “طی 50 سال آینده، فناوری به حدی پیشرفت خواهد کرد که نوزادانی در دنیای مجازی و حتی حقیقی خواهیم داشت که توسط سیستم های کامپیوتری برنامه ریزی میشن و رشد میکنند، چقدر جذاب و گاها ترسناک 😊
همه ی ابزار ها و تکنولوژی های جدید دو جنبه دارند، جنبه مثبت و جنبه منفی ولی به نظرم هر انسانی حق انتخاب خودش رو داره که چی برداره چی بر نداره، پس نمیشه نسبت بهش جبهه گرفت و یا برای همگان منع ش کرد.
گاهی روحیه یک انسان در یک بازی هیجانی مجازی ارضا میشه و گاهی در یک بازی فیزیکی در کوچه و خیابان.
بنابراین اگر من از داشتن فرزند مجازی در فضای دیجیتال همانند یک پدر و یا مادر لذت میبرم و دغدغه فکریم میشه و براش انرژی میزارم لزوما آدم بی احساسی نیستم و یا آدم پوچ و گوشه گیری نیستم که برای چیزی بیهوده وقت بزارم. باز هم میگم تعریف کامپیوتر در این دهه ها خیلی متفاوت از دهه های قبل هست، یک سیستم کامپیوتر میتونه احساس داشته باشه یک رفیق دوست داشتنی و ارزش وقت گذاشتن باهاش از صدها رفیق خوب زندگیمون به ما نزدیکتر، دلسوز تر و با توانایی بالاتر باشه. هر چند خیلی با تحقق این فناوری فاصله هست ولی همین که بهش فکر میشه و روش کار میشه لذت بخشه و چقدر میتونه دنیای احساسی و منطقی ما رو متحول کنه.
فرزند آوری هنر نیست و فرزند هم ابزاری نیست که برای حس خوبمون و یا پیشبرد اقتصاد زندگیمون به وجود بیاوریم، تصمیم برای فرزندآوری باید هوشمندانه باشه و بتونیم این مسئولیت نسبتا سنگین رو بر عهده بگیریم با هدف تحویل یک انسان با شکوفاتر از خودمون به این طبیعت و جامعه، نه برای سرگرمی نه برای ارضای روحی و…
هوش مصنوعی اومده تا تجربه پدر یا مادر بودن رو بهمون هدیه بده و این یعنی دنیای کامپیوتر هر روز براتون خبرهای خوب، زندگی با کیفیت تر، تجربه ای لذت بخش تر در سبدش داره به شرط اینکه با آگاهی و هوشمندانه تر بدونیم چی رو از تو این سبد برداریم ❤️
